«Τον εαυτό μου βλάπτω!» Με την δικαιολογία αυτήν προσπαθούν πολλοί να δικαιολογήσουν την διαγωγή τους. Νομίζουν ότι, εάν ζουν χριστιανικώς ή αντιχριστιανικώς, αυτό είναι ζήτημα που ενδιαφέρει μόνο το άτομο τους, που δημιουργεί ευθύνη μόνο δια τον εαυτό τους.
Και όμως. Ενδιαφέρει και πολλούς άλλους. Μορφώνεται γενεά ολόκληρη καθ΄ ομοίωσίν σου. Μορφώνονται κατά σειρά γενιές, η μία κατόπιν της άλλης, ένεκα της επιδράσεως του παραδείγματος σου!
Είναι μεγάλη η ευθύνη μας για την πρόοδο της χριστιανικής αλήθειας. Παραπονούμεθα όλοι, ότι στην κοινωνία επικρατεί η αδικία, η παρανομία, η αμαρτία. Και όμως για την κατάσταση αυτή δεν είναι μόνο ένοχοι οι εργαζόμενοι την αμαρτία, αλλά και όσοι αποφάσισαν μεν να ανήκουν στην τάξη των Χριστιανών, αλλά δεν φροντίζουν να λάμπει το φώς τους και να παραδειγματίζουν με τα καλά έργα τους.
Όταν ο Χριστιανός, όχι μόνο δεν αντιδρά με το πράγματι χριστιανικό παράδειγμα του, αλλά κάνει και αυτός αβαρία των αρχών του και συμβιβασμούς με τις απαιτήσεις του κόσμου, είναι συνυπεύθυνος.
Δυστυχώς. Κάθε καινοφανής θεωρία και πράξη που στρέφεται κατ΄ ουσίαν κατά της οικογένειας, κατά της ηθικής, κατά της θρησκείας, παρασύρει και μέρος εκείνων που θα έπρεπε όχι μόνο να είναι άκαμπτοι, αλλά και παράγοντες αμύνης και αποτελεσματικής αντιδράσεως. Δια τούτο είδαμε από την ταραγμένη μεταπολεμική περίοδο, Χριστιανούς, που εγκατέλειψαν τις χριστιανικές τους αρχές, για να δεχθούν ιδέες ξένες και ανισσόροπους, δια να ανεχθούν την ανατροπή της αιωνοβίου οικογενειακής τάξης και ηθικής, δια να επιτρέψουν την εισαγωγή εις το σπίτι τους σοβαρών ηθικών παρεκτροπών, επειδή υπήρχε κίνδυνος να χαρακτηρισθούν «καθυστερημένοι» και «ασυγχρόνιστοι» ή επειδή τις ιδέες αυτές τις υποστηρίζει ο δείνα ξένος συγγραφέας, ο δείνα έμπορος ιδεών και έντεχνος κόλακας των κατωτέρων του ανθρώπου ενστίκτων!
Είναι θλιβερό το γεγονός, ότι την διάδοση της χριστιανικής αλήθειας και ζωής εμποδίζουν πολλάκις πολλοί από εμάς, που ομολογούμε Χριστό και παρουσιαζόμεθα ως ευσεβείς, ή κατέχουμε εκκλησιαστικό αξίωμα, αλλά χωρίς να λάμπει το φως μας έμπροσθεν των ανθρώπων, «όπως ίδωσι τα καλά ημών έργα». Η αντίθεση λόγων και έργων, ομολογίας και ζωής, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του χριστιανισμού. Στα έσχατα χρόνια μας γνωρίσαμε πολλούς νέους πολέμιους του Χριστιανισμού και ωμούς διώκτες των Χριστιανών.
Αλλά αυτοί δεν είναι ικανοί να βλάψουν ουσιαστικώς, όπως δεν έβλαψαν και οι παλαιότεροι διώκτες. Την μεγαλύτερη βλάβη δημιουργεί η αντινομία των Χριστιανών, που ομολογούν μεν εξωτερικώς και τυπικώς Χριστό, απομακρύνουν δε με το βίο και τη διαγωγή τους από τον Χριστό τους άλλους.
Τέλος, ασχέτως προς τους άλλους, εγώ κι συ, αναγνώστη μου, οσάκις εξετάζουμε την διαγωγή μας και μελετάμε τον εαυτό μας, είτε διότι πρόκειται να προσέλθουμε στην εξομολόγηση και στη θεία Κοινωνία, είτε διότι θέλουμε να λάβουμε αυτογνωσία, προσπαθούμε μεν να δούμε αν πέσαμε σε κάποια αμαρτία, αν παρέβημεν κάποια εντολή του απαγορευτικού ηθικού νόμου. Αλλά σκεφτήκαμε ποτέ μήπως είμαστε ένοχοι και εις αυτήν την εντολή: «ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων»;
Μην περιμένουμε δόξα, αν δεν δοξάσουμε δια των καλών έργων μας τον Πατέρα ημών τον εν τοις ουρανοίς!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μακαριστού Π. Σεραφείμ Παπακώστα «Η ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ».
